Takeuti Yosikazu testamentis al la Esperanto-movado
Laj amikoj de Takeuti Yosikazu decidis dividi la sumon por donaci al jenaj kvin organizoj: Takatuki Esperanto-Societo, kiun li fondis en 1966. Kansaja Ligo de Esperanto-Grupoj, kies prezidanto li estis. UK-fondaĵo de Japana Esperanto-Instituto, kies vicĉefdirektoro li estis. Azia Fondaĵo de UEA. Li estis la unua prezidanto de Komisiono de Azia Esperanto-Movado de UEA. SAT, kies membro li estis.
Per la donacita mono Kansaja Ligo de Esperanto-Grupoj (KLEG)
decidis eldoni lian verkon Nova Klaso de Interparolado en Esperanto, ĉar li deziris reeldoni ĝin eĉ en siaj lastaj tagoj.
- La artikolon en Mainichi Simbun verkis ĵurnalisto Takizawa Iwao, kiu estis unu el liaj amikoj. Li ne estas esperantisto, sed simpatianto kaj lia malnova amiko. Li mem ofte aŭdis de s-ro Takeuti pri lia deziro donaci parton de la heredaĵo de li kaj lia edzino, Tomiko, kiu pli frue mortis, al la movado. Ili ne havis gefilojn, kaj sekve malproksima parencaro heredis ilian posedaĵon, kaj fidele plenumis la deziron de la mortinto, rakontas Mine Yositaka.
Takeuti Yosikazu naskiĝis en 1931 kaj konatiĝis kun Esperanto jam en 1946. Ekde 1958 li aktivis en Kansaja Ligo de Esperanto-Grupoj (KLEG), i.a. kiel prezidanto de ĝia komitato kaj redaktoro de ĝia organo. Li flegis la lokan grupon de Takatuki dum kvardeko da jaroj kaj ankaŭ organizis kaj gvidis kursojn.
Precipe kara al Takeuti estis progresigo de Esperanto en Azio. Li estis inciatinto de la Komisiono pri Azia Esperanto-Movado, kiun UEA starigis en 1984 kaj kies unua prezidanto li fariĝis. Komitatano de UEA li estis 1992-2004.
Dum la Universala Kongreso en Fortaleza en 2002 komitatano Takeuti Yosikazu estis elektita ano de la elekta komisiono de UEA. Antaŭ la Pekina kongreso li en letero sendita al la komitato de UEA pardonpetis, ĉar lia severa malsano jam malhelpis al li plenumi siajn taskojn.
"Sed bonvolu scii, ke mi tamen volas esti via fidela samideano kaj neniam perdos mian preskaŭ 60-jaran esperantistecon ĝis mi iam ellasos mian lastan spiron", li skribis.
Lia lasta letero, publikigita rete post UK en Pekino, estis kortusxa, meditiga kaj emoci-veka; tiu cxi lasta signo de amo al Esperanto-movado kaj UEA estis granda donaco kaj plia elmontro de nobla animo. Certe li trovigxas en la listo de la veraj "honoraj membroj", de tiuj kiuj plene meritis tiun titolon.
Lia lasta letero kaj la donaco estas instruplenaj, sed... cxu ni "meritis" tiun homon? Ni, esperantistoj el la tuta mondo, kiuj disputas, interbatalas, distingas, precizigas, proponas por ke aliaj faru, sugestas kritike, plendas, grumblas, postulas titolojn kaj postenojn sed ne la taskojn, la laboron, la konstantan engagxigxon, cxu ni sukcesos kompreni kaj sekvi la konduton de modesta homo kiu multon faris kaj donis, spite al cxio kaj senpretende?
Eble.....
Honoron kaj dankegon al Takeuti!
Edvige